دوست داشتم امسال از تولدم گذر کنم و نیاید و نباشد، نشد که نشد
از مادربزرگهامان عکسهای سیاه و سفید میماند و نوشته هایی در دفترهای کاهی . از مادرانمان نامه های عاشقانه که فقط یکبار وقتی هشت نه ساله بودیم درکمدی بالای طاقچه ای پیدایشان کردیم و حتی جرات نکردیم بخوانیمشان و از ما پستهایی مبهم که روزی حال و هوایشان را با دخترکانمان مرور میکنیم
بايگانی وبلاگ
-
◄
2012
(25)
- سپتامبر (2)
- اوت (1)
- ژوئیهٔ (5)
- ژوئن (1)
- مهٔ (2)
- آوریل (4)
- مارس (1)
- فوریهٔ (5)
- ژانویهٔ (4)
-
◄
2011
(25)
- دسامبر (2)
- اکتبر (4)
- سپتامبر (2)
- اوت (5)
- ژوئیهٔ (1)
- ژوئن (1)
- مهٔ (3)
- مارس (3)
- ژانویهٔ (4)
-
◄
2009
(68)
- دسامبر (4)
- نوامبر (5)
- اکتبر (7)
- سپتامبر (13)
- اوت (4)
- ژوئیهٔ (7)
- ژوئن (11)
- مهٔ (1)
- آوریل (2)
- مارس (1)
- فوریهٔ (3)
- ژانویهٔ (10)
۴ نظر:
ببین گوزباقالی خانوم! کشتمت اگه خودتو ننر کنیا!فهمیدی؟
تولد هم روزیست مثل باقی روزها و شاید خالی تر و امسال بعد از عیدها تولدم هم خالی از شوق شد
لنا.. این کلمه ی گوز باقالی خانم ازون کلمه های ما بود ها... ازون روزای کوفتستونی
لنایی منم همی حس رو به تولدم داشتم امسال
نیاز شاید بیهوده من دنبال رابطه ی حالم و حسهام و اتفاقات میگردم و اینا همش عوارض تعداد سالهای سپری شده اس که بین ما مشترکه
ارسال یک نظر