می شود تصور کرد که اسکندر کبیر به رغم پیروزی های سلحشورانه در عنفوان جوانی و به رغم سپاه بی نظیری که آموزش داده بود و به رغم نیروهایی که آماجشان دگرگونی جهان بود و او در درون خویش حس می کرد، به تنگه ی داردانل که می رسد از رفتن باز بماند و هیچ گاه از آن نگذرد، آن هم نه به دلیل ترس، نه به دلیل تردید، نه به دلیل کاستی در اراده آهنین بلکه فقط به دلیل جاذبه ی زمین

گذاری از تمثیلات کافکا