lENOcHKa

از مادربزرگهامان عکسهای سیاه و سفید میماند و نوشته هایی در دفترهای کاهی . از مادرانمان نامه های عاشقانه که فقط یکبار وقتی هشت نه ساله بودیم درکمدی بالای طاقچه ای پیدایشان کردیم و حتی جرات نکردیم بخوانیمشان و از ما پستهایی مبهم که روزی حال و هوایشان را با دخترکانمان مرور میکنیم

۱۳۸۷ آذر ۱۸, دوشنبه

من دیده ام که گاهی عصبانیت عامل رستگاریست

پ.ن.این روزها همه اش به رستگاری فکر میکنم،رستگاری این دنیایی اما

۱ نظر:

s گفت...: بفرما!!!....این هم یک جفت خواهر غبطه برانگیز دیگرررررر.....خدا برای هم نگهتان دارد....امّا انصاف نیست حالا که من از خواهرم دور افتاده ام ،
دل تمام خواهرهای دنیا مثل دو پیچک وحشی ، اینطور زیبا و مینیاتوری به هم می پیچد....و من حسرت چشم های زمرّدی سارایم را پرپر می زنم

راجع به مامان مولی :لنا جان من که تأکید کردم واقع گرا...مستندددد...و ازین دست...نکته اش هم دقیقن همین است که تو و لالا ، هم این روزمرگی ها را زیبا زندگی میکنید ، هم زیبا می بینید; ۱۹ آذر ۱۳۸۷ ساعت ۱۶:۱۹

ارسال یک نظر

lENOcHKa

بايگانی وبلاگ

۱۳۸۷ آذر ۱۸, دوشنبه

۱ نظر: